Boodskap vir die week

Boodskap vir die week

Boodskap Vandag: Drie-eenheidsondag

Drie-eenheidsondag word gewoonlik op die eerste Sondag na Pinkster (en ook eerste Sondag in Koninkryktyd) gevier. Die klem val op die viering van die misterie van God as die vehoudingsmatige God.

Skriflesing: Romeine 8: 15; 22- 28 & 31-39

Paulus skryf in Rom. 8 ‘n juiglied oor die liefde. Hy sing hierdie werwingslied oor die liefde sodat ons oë vir God se liefde kan oopgaan. Ons ken werwingsliedjies wat op TV gesing word. Mense sing dit met beelde wat reklame maak.

God se werwingslied word ook saam met ‘n beeld gesing. Dit is die beeld van God Drie-enig: Vader, Seun en Heilige Gees.

Vers15 vertel dat die Gees ons tot kinders van God maak, en ons laat roep: Abba. Dit beteken Vader. Dit is ‘n Aramese troetelnaam wat die beste vertaal kan word met Pappa. Dit druk die wete uit dat Hy baie naby is.

Maar hoe kom die ontsagwekkende groot God naby ons? Deur Jesus. In Hom wil God ons Vader word. En wanneer ons tot die Vader roep en met Hom oor ons nood praat, is dit die Gees wat ons te hulp kom en vanuit ons binneste tot God laat roep: Abba!, Vader.

Die lied vertel dat Jesus Christus aan God se regterhand sit en vir ons intree. Hy deel God se liefde met volle hande aan ons uit. Wanneer die dreigende magte hul stemme teen ons lewens verhef, wanneer angs en vrees ons ons rus ontneem, of wanneer wanorde in ons lewens die oorhand kry bied Jesus Christus God se liefde aan.

God bewaar ons nie soos fyn porseleinpoppies nie. Daar kom ook slegte dinge op ons pad.

Wanneer slegte dinge op ons pad kom, kan niks ons van die liefde van God skei nie. Ons moenie na omstandighede soos teenspoed of gevare kyk om uit te vind of God vir of teen ons is nie, maar ons moet buite onsself kyk. Ons moet kyk na die beloftes wat die Evangelie bied.

Ons moet ook versigtig wees om nie ons sekerheid af te lei uit ervaring nie. Die diepste grond van ons geloofsekerheid is nie ons voorspoed of suksesse nie, maar dit is gevestig in die kruis van Christus.

Daar is geen waarborg dat ons die sorge van die sugtende skepping nou gaan vryspring nie. Die waarborg is dat God saam met ons deur die gebeure gaan, ons wil bystaan en vertroos.

En dit is inderdaad wat tans met ons gebeur – ons ervaar intens die sorge van die sugtende skepping.  En dit bring ons by die beeld van die Heilige Gees.

Van vers 18 af praat Paulus van lyding, verlange en pyne.  Hy praat ook drie maal van sugte. Hy wys daarop dat die hele skepping tot nou toe sug in die pyne van verwagting. Maar dit is nie net die skepping wat sug nie – ook ons – die gelowiges wat die Gees ontvang het, ons sug ook. En dan kom die verrassing in vers 26: Paulus sê dat die Gees ook sug.

Ons het ‘n lewe van hoop en verwagting – daarom sug ons saam met die ganse skepping oor die geweld, verontmensliking, sterftes en benouende omstandighede oor die wêreld heen.

Waarop hoop ons? Waarop hoop die skepping wat bevuil en verinneweer is? Ons en die skepping het dieselfde verwagting, naamlik dat ons van die verganklikheid bevry sal word.

Om te sug beteken nie fatalistiese berusting nie. Nee. Dit beteken om deur God geleer te word om te bid en te werk vir die koms van sy koninkryk. Ons staan op én bid én werk, al is die sugte en kreune van die skepping soos dié van ‘n vrou in barendsnood.

Vers 22 in die 1953 vertaling lees soos volg: “Want ons weet dat die hele skepping tesame sug en tesame in barendsnood is tot nou toe”.

Barendsnood is ‘n verskriklike nood. Maar, dit is ’n pyn wat op ‘n manier draaglik is omdat die uiteinde daarvan so wonderlik is. Die uiteinde daarvan is die nuwe lewe. Dit is interessant dat die Engelse woord vir barendsnood labour is. Barendsnood word net oorkom deur harder te werk, deur deur te druk. Om te sug is om deel te neem aan die agenda van liefdestake wat Hy aan ons opdra.

Hy hoor ons sugte as ‘n vurige verwagting van die dag dat ons sal kan terugkyk en praat van die post-Corona tydvak. Hy weet dat ons sug na die dag wanneer Hy alle trane sal afdroog, alle pyn sal stil en alle dood uit die wêreld sal ban.